Nasıl bir 2018 yaşadın? İlerleme kaydettiğin bir yıl? Başarılarında sınır tanımadığın bir yıl? Hayallerinin gerçekleştiği bir yıl?
Cehennemde hissettiğin bir yıl? Kayıplar yaşadığın bir yıl? Hayal kırıklıkları yaşadığın bir yıl?
Pozitif ve negatif; iki farklı yönde hayatımın geçtiğini fark ettim. Evet hayal kırıklıkları yaşadım, aynı zamanda hayallerim de gerçek oldu. Evet mutluluktan havalara uçtum, aynı zamanda üzüntüden de uykularım kaçtı. Evet isteklerime kavuştum, aynı zamanda gerçekleşmemiş olanların da arkalarından bakakaldım.
Yolunda gitmiş olanı gördüğüm her an zihnim karşıma yolunda gitmemiş olanı çıkarıyor. Onun derdi ulaşılamamış hedeflere odaklanmak, gerçekleşmemiş (henüz) niyetleri su yüzüne çıkarmak. Hatta beni sarsan sürprizleri hatırlatarak sanki 2018 felaket bir seneymiş gibi hissettirmek.
Ben kanar mıyım sizce? Valla yıllarca kandım :/ her sene bitirken oh be ne fena bir yıldı, geçti bitti gitti dedim. Her yeni yıla girerken kurtuldum diyerek heyecan yaşadım.
Onca sene hiç mi iyi bir şey olmadı? Şu zamana geldiysem muhtemelen iyi bir şeyler olmuş olmalı. Sadece varoluşumu bile takdir edebilirdim oysa ki..
Okulun zorba çocuğu vardır ya, bir şey yapamazsın, çekinirsin. Tehdit eder; bakışı ile, sözü ile… Bir şekilde sana rahat vermez. İşte bende kendime doğru aynen bu şekilde bakıyormuşum. Kendimi azarlıyor ve öyle ki acımadan, her anlamda suçlayarak yargılıyormuşum. Sonuçta da kötü olan iyi olanın üstüne külçe gibi çökünce tabii her şey kötü gitmiş gibi hissederek daha da mutsuzlaşıyorum.
O zorba çocuk seni engelleyen, eleştiren, yargılayan. O zorba çocuk aslında sevgisizlikten ortaya çıkan. Ona 2019’u beklemeden şimdi ve şu an güle güle diyebilirsin. Hayatından çıkarabilirsin. Anahtar ‘seni seviyorum’ demek kendine.
Seni her şeyinle seviyorum. Hatalarınla, başarılarınla, kazançlarınla ve kayıplarınla. Seni seviyorum.